Auteur : Jean Claude Izzo
Oorspronkelijke Titel : Chourmo
Eerste uitgave : 1996.
Zonder het te weten begon ik aan 'Chourmo'. Het blijkt nu achteraf het tweede deel te zijn uit Izzo’s trilogie over Marseille. Het eerste deel, Teringzooi, zou een uitgesproken zwartgallig boek zijn. Dat moet ik nog even op de kop kunnen tikken, want Chourmo is een prachtig en toegankelijk geschreven boek, spannend met verrassende wendingen, geëngageerd zonder opdringerigheid.
Fabio Montale, het hoofdpersonnage, heeft ontslag genomen uit het politiekorps van Marseille. Hij leidt een bijna idyllisch leven: ontbijt met zicht op zee, bemoederd worden door buurvrouw Honorine, kaarten in het café van Fonfon. Maar dan duikt nicht Gélou op. Haar jongste zoon Guitou is weggelopen. Hij kreeg heibel met zijn stiefvader omdat hij verliefd werd op Naïma, een Algerijns meisje. Waarschijnlijk is Guitou bij haar in Marseille. Zou Fabio, die de buitenwijken van de havenstad kent als zijn broekzak, alsjeblieft haar zoon willen opsporen?
Fabio kan zijn knappe nicht niets weigeren. Maar net voor hij Naïma’s familie wil bezoeken, wordt straathoekwerker Serge voor zijn ogen neergeschoten. Fabio werkte vroeger met hem samen. Waarom was Serge de laatste tijd zo geïnteresseerd in moslimfundamentalisten? Waarom volgen twee zware jongens plots het doen en laten van Fabio? Wat heeft de onsympathieke commissaris Pertin er mee te maken? Willens nillens raakt Fabio verstrikt in een spannende intrige met een onverwachte ontknoping.
'Chourmo' is een krachtig boek met een krachtige titel. Het is de Franse titel Chourmo die op de cover prijkt. 'Chourmo' is niet te vertalen. Het is een Provençaals woord dat de plaats aanduidde waar boeven zaten die tot de galeien waren veroordeeld. Later werd het meer figuurlijk gebruikt, als een term om de solidariteit aan te duiden tussen hen die in hetzelfde schip zitten. Het boek laat je niet onberoerd. Het zindert nog een hele tijd na. Een opeenvolging van wandelingen door Marseille, lekker eten en drinken in de gezellige bars en bistrots met op de achtergrond een zweem van lekkere jazz en blues.
Dan maar wat sporen wat er zoal geweten is over de Marseille reeks.
Izzo heeft het eerste boek ‘Teringzooi’ uit de Marseille trilogie geschreven zonder dat hij van plan was een tweede boek uit de reeks te schrijven. En na 'Soleo' wilde hij stoppen met Fabio Montale. Deze hoofdpersoon lijkt een beetje op de schrijver, zo zegt hij zelf. 'Hij houdt ook van lekker eten en drinken en hun waarden en normen lijken op elkaar. Maar de schrijver is nooit politieman geweest en zo zijn er meer verschillen. De personages zijn verzonnen, maar soms hebben ze trekjes van mensen uit zijn omgeving. De enige persoon die echt bestaat is Hasson, eigenaar van " Bar des Maraîchers ". Izzo zegt ook dat de jonge mensen die in zijn boeken voorkomen overeenkomsten vertonen met zijn zoon en zijn vrienden. De schrijver vindt het moeilijk een verklaring te geven voor het succes van zijn Marseille-trilogie. ‘Ik ben geen auteur die schrijft voor een heel groot publiek. Er zijn zeker mensen die niet van mijn werk houden, maar ik wilde geen concessies doen toen ik de boeken schreef.’ Ik vermoed dat mijn lezers zich herkennen in de persoon Fabio Montale. Sommigen noemen mijn werk pessimistisch en ‘noir. Het mooiste compliment dat ik vaak krijg is dat men, na het dichtklappen van Solea, weer ‘klotezin’ heeft om te leven.
Izzo is niet optimistisch over de toekomst. Dat heeft alles te maken met de toestand in de wereld. Veel ontwikkelingen zijn niet bepaald hoopgevend. Als ik ’s morgens het nieuws hoor, dan moet ik bijna overgeven. De wereld valt niet wezenlijk te veranderen.‘ Jean Claude Izzo was vroeger communist, maar in 1978 heeft hij afstand genomen van deze ideologie. ‘Ik geloof niet in politieke stromingen die zeggen dat het morgen beter wordt of dat een revolutie de wereld zal veranderen. De maffia heeft grote invloed en dit zal niet minder worden.’
Zijn hoofdpersoon Montale hoort ook niet bij een bepaalde partij, hij is een solist, hij heeft zijn waarden en normen en hij twijfelt over de wereld, maar gelooft ook in een aantal dingen.
In Solea laat Izzo Montale sterven. ‘Dat was een alarmsignaal’, aldus de schrijver. Meer dan 100.000 exemplaren werden verkocht van 'Teringzooi'. 'Chourma' verkocht nog beter evenals 'Solea'. De boeken weerspiegelen geen mooie werkelijkheid; geweld, werkeloosheid, racisme, discriminatie en corruptie zijn terugkerende thema's. 'De werkelijkheid is niet mooi', aldus Izzo. Een ander terugkerend thema is eten. Op de site van de schrijver staan veel verwijzingen naar prominente gerechten uit Marseille en aanbevolen restaurants. Met zijn beschrijvingen van de geur van mint en basilicum en de verwoording van gedachten over de toekomst van de wereld bereikte Izzo ook lezers die normaliter geen misdaadroman lezen. 'Alles wat ik schrijf is ontleend aan de realiteit en stamt uit het gewone leven. Ik pleeg veel research, knip stukken uit kranten en tijdschriften en bewaar ze. Dat is de basis van mijn verhalen.' De schrijver is een groot bewonderaar van Leonardo Sciascia. En ondertussen is Izzo ook reeds naar de eeuwige jachtvelden op de leeftijd van 55 jaar. Meer weten over de schrijver en zijn oeuvre kan door op de link te klikken.
Oorspronkelijke Titel : Chourmo
Eerste uitgave : 1996.
Zonder het te weten begon ik aan 'Chourmo'. Het blijkt nu achteraf het tweede deel te zijn uit Izzo’s trilogie over Marseille. Het eerste deel, Teringzooi, zou een uitgesproken zwartgallig boek zijn. Dat moet ik nog even op de kop kunnen tikken, want Chourmo is een prachtig en toegankelijk geschreven boek, spannend met verrassende wendingen, geëngageerd zonder opdringerigheid.Fabio Montale, het hoofdpersonnage, heeft ontslag genomen uit het politiekorps van Marseille. Hij leidt een bijna idyllisch leven: ontbijt met zicht op zee, bemoederd worden door buurvrouw Honorine, kaarten in het café van Fonfon. Maar dan duikt nicht Gélou op. Haar jongste zoon Guitou is weggelopen. Hij kreeg heibel met zijn stiefvader omdat hij verliefd werd op Naïma, een Algerijns meisje. Waarschijnlijk is Guitou bij haar in Marseille. Zou Fabio, die de buitenwijken van de havenstad kent als zijn broekzak, alsjeblieft haar zoon willen opsporen?
Fabio kan zijn knappe nicht niets weigeren. Maar net voor hij Naïma’s familie wil bezoeken, wordt straathoekwerker Serge voor zijn ogen neergeschoten. Fabio werkte vroeger met hem samen. Waarom was Serge de laatste tijd zo geïnteresseerd in moslimfundamentalisten? Waarom volgen twee zware jongens plots het doen en laten van Fabio? Wat heeft de onsympathieke commissaris Pertin er mee te maken? Willens nillens raakt Fabio verstrikt in een spannende intrige met een onverwachte ontknoping.
'Chourmo' is een krachtig boek met een krachtige titel. Het is de Franse titel Chourmo die op de cover prijkt. 'Chourmo' is niet te vertalen. Het is een Provençaals woord dat de plaats aanduidde waar boeven zaten die tot de galeien waren veroordeeld. Later werd het meer figuurlijk gebruikt, als een term om de solidariteit aan te duiden tussen hen die in hetzelfde schip zitten. Het boek laat je niet onberoerd. Het zindert nog een hele tijd na. Een opeenvolging van wandelingen door Marseille, lekker eten en drinken in de gezellige bars en bistrots met op de achtergrond een zweem van lekkere jazz en blues.
Dan maar wat sporen wat er zoal geweten is over de Marseille reeks.
Izzo heeft het eerste boek ‘Teringzooi’ uit de Marseille trilogie geschreven zonder dat hij van plan was een tweede boek uit de reeks te schrijven. En na 'Soleo' wilde hij stoppen met Fabio Montale. Deze hoofdpersoon lijkt een beetje op de schrijver, zo zegt hij zelf. 'Hij houdt ook van lekker eten en drinken en hun waarden en normen lijken op elkaar. Maar de schrijver is nooit politieman geweest en zo zijn er meer verschillen. De personages zijn verzonnen, maar soms hebben ze trekjes van mensen uit zijn omgeving. De enige persoon die echt bestaat is Hasson, eigenaar van " Bar des Maraîchers ". Izzo zegt ook dat de jonge mensen die in zijn boeken voorkomen overeenkomsten vertonen met zijn zoon en zijn vrienden. De schrijver vindt het moeilijk een verklaring te geven voor het succes van zijn Marseille-trilogie. ‘Ik ben geen auteur die schrijft voor een heel groot publiek. Er zijn zeker mensen die niet van mijn werk houden, maar ik wilde geen concessies doen toen ik de boeken schreef.’ Ik vermoed dat mijn lezers zich herkennen in de persoon Fabio Montale. Sommigen noemen mijn werk pessimistisch en ‘noir. Het mooiste compliment dat ik vaak krijg is dat men, na het dichtklappen van Solea, weer ‘klotezin’ heeft om te leven.
Izzo is niet optimistisch over de toekomst. Dat heeft alles te maken met de toestand in de wereld. Veel ontwikkelingen zijn niet bepaald hoopgevend. Als ik ’s morgens het nieuws hoor, dan moet ik bijna overgeven. De wereld valt niet wezenlijk te veranderen.‘ Jean Claude Izzo was vroeger communist, maar in 1978 heeft hij afstand genomen van deze ideologie. ‘Ik geloof niet in politieke stromingen die zeggen dat het morgen beter wordt of dat een revolutie de wereld zal veranderen. De maffia heeft grote invloed en dit zal niet minder worden.’
Zijn hoofdpersoon Montale hoort ook niet bij een bepaalde partij, hij is een solist, hij heeft zijn waarden en normen en hij twijfelt over de wereld, maar gelooft ook in een aantal dingen.
In Solea laat Izzo Montale sterven. ‘Dat was een alarmsignaal’, aldus de schrijver. Meer dan 100.000 exemplaren werden verkocht van 'Teringzooi'. 'Chourma' verkocht nog beter evenals 'Solea'. De boeken weerspiegelen geen mooie werkelijkheid; geweld, werkeloosheid, racisme, discriminatie en corruptie zijn terugkerende thema's. 'De werkelijkheid is niet mooi', aldus Izzo. Een ander terugkerend thema is eten. Op de site van de schrijver staan veel verwijzingen naar prominente gerechten uit Marseille en aanbevolen restaurants. Met zijn beschrijvingen van de geur van mint en basilicum en de verwoording van gedachten over de toekomst van de wereld bereikte Izzo ook lezers die normaliter geen misdaadroman lezen. 'Alles wat ik schrijf is ontleend aan de realiteit en stamt uit het gewone leven. Ik pleeg veel research, knip stukken uit kranten en tijdschriften en bewaar ze. Dat is de basis van mijn verhalen.' De schrijver is een groot bewonderaar van Leonardo Sciascia. En ondertussen is Izzo ook reeds naar de eeuwige jachtvelden op de leeftijd van 55 jaar. Meer weten over de schrijver en zijn oeuvre kan door op de link te klikken.
Leo
Reacties
Een reactie posten