Friuli Venezia Giulia via Herbrechtingen

Friuli, ongekend terrein in Italië voor velen maar wij hebben het ontdekt !

Eerste belangrijke tussenstop op onze reis in Herbrechtingen (Baden-Würtemberg), voor wie dit wenst te situeren tussen Würzburg en Ulm. Daar werden we verwacht door Klaus, Bettina en Annika met lekkere versgebakken cake door Bettina, en frisse dunklen Hefe in de frigo. ’s Avonds lekker “Duits” gaan eten met rostbraten mit Zwiebeln, Kartoffelsalat, Spätzle enz en een paar goede pinten en dan naar huis voor nog wat babbelen, een goed glas wijn en gezelschaps-spelletjes.

Op zondag zijn wij Ludwigsburg gaan bezoeken en voornamelijk de tuinen van een barok paleis, met onder andere ook een sprookjestuin. Dat deed ons even de sprookjes opfrissen die wij misschien later aan Hanna nog zullen moeten vertellen. Het was een zeer mooie zonnige dag. Dus dat belooft voor de vakantie. ’s Avonds terug naar “Hause” voor grill op het terras van lekkere rostbraten, schinken, würstchen, salat e.d. Babbelen en spelletjes.

Op maandag na een stevig ontbijt verder voor het tweede deel via Salzburg naar Villach en zo Italië binnen via Tarvisio in de regio Friuli-Venezia–Gulia. Dit is een van de 3 ontbrekende regio’s die wij nog niet bezochten in Italië. Wij hadden gereserveerd in Villa Vicentina, een dorpje niet ver van Aquileia. Wij hadden berekend dat wij zonder van agriturismo te veranderen, wij de gehele regio zowat konden bereiken binnen een straal van 60 km. In de Villa Isaiola werden wij verwelkomd door Johanna, een ingeweken Braziliaans temperament die heel tevreden leek dat wij Italiaans spraken. Ook de zaakvoerder Umberto zagen wij even, maar de arme stakker was blijkbaar door het dak gevallen en loopt nu onrustig op krukken.

Vermits ons arrangement dit jaar B&B is, mochten wij onmiddellijk op zoek naar een restaurant. Gelukkig ontbreekt het daar zeker niet aan in de regio. La Cappadina was zeer goed, maar we zaten er wel gans alleen! Wij onthouden van dit restaurant de zeer goede zwaardvis en de Sint-Jakobsschelpen en een vino sfuzo van Aquileia DOC. Blijkbaar is het seizoen nog niet begonnen, waren wij te vroeg aan tafel (19:30 u) of gaan de Friuliani niet op restaurant om te besparen en geven zij hun geld liever uit aan benzine om met de auto en de brommer in het dorp rond te toeren. Op dat vlak zijn wij er in Vlaanderen goed van af. Bij ons tank je een liter diesel nog voor rond de 1,15 Euro. Hier betaal je gemakkelijk 1,40 Euro.

Dinsdag stond Triëste op het programma. Deze stad ligt echt langs de Adriatische zee geperst tussen zee en bergen aan de Sloveense grens. Gans deze regio is vrij nieuw bij het huidige Italië, want het kwam er slechts definitief in 1954 bij. Triëste was ons bekend vooral door een Italiaanse TV serie “Un caso di coscienza” welke op RAI 1 werd uitgezonden. De prachtige stad kon ons zeker bekoren: het Canal Grande, het grote plein (Piazza d’Unità d’Italia) en de talrijke palazzi. Alles wat wij ooit in deze serie aan paleizen en dergelijke konden zien, was er ook echt. De personages liepen er natuurlijk niet rond, en het weer was er slechter dan in de TV serie. Het regende de hele dag “oude wijven”. Volledig doorweekt dienden wij ons bezoek in te korten, en een stukje te herplannen naar vrijdag in de hoop op beter weer. ’s Avonds naar een gewone pizzeria aan de lagune in Grado. De pizza was zoals gewoonlijk zoals hij overal zou moeten zijn, dun, krokant, lekker, groot en in een houtoven gebakken. Leve de tokaï druif en de daarvan gemaakte wijn (6 euro per liter in het restaurant).

Woensdag. De zon schijnt ! Na ontbijt, in de wagen naar Gorizia (ligt aan de Sloveense grens) voor bezoek aan het gelijknamige kasteel. Vandaar naar Cividale del Friuli (de tempel der Longobarden) en dan naar Udine (Piazza della Libertà è splendida!). ’s Avonds Chris overtuigd dat je ook kon eten in de Ragno d’oro ( De gouden Spin) om 35 jaar huwelijk te vieren. Anders krijg je Chris niet in een zaak met een dergelijke naam ! Gesmuld hebben wij er van de overvloedige schotels en van de wijn. De Refosco , de Friuliano en de Prosecco steken ondertussen al in de koffer van de auto en wij moeten nog naar Toscane ! Vrijdagavond gaan we er zeker terug.

Donderdag. De zon schijnt opnieuw! Op bezoek naar Aquileia en Grado. Aquileia behoorde destijds in de 1e eeuw voor Christus tot de familie van de Julii (dat is de familie van Julius Caesar) en groeide uit tot één van de tien grootse steden in het toenmalige Romeinse Keizerrijk met een stad van 100.000 inwoners. De stad was vooral een zeer rijke stad gericht op de handel met het toenmalige Istrië en Dalmatië, goed beschermd door de ligging in de lagune en bereikbaar van uit zee. Onder leiding van een gids maakten wij een wandeling langs het forum, de begraafplaatsen, de ruines van de oude haven en de basiliek van Teodora van waaruit het geloof werd uitgedragen naar de balkan. Wat ons vooral impressioneerde waren de prachtige mozaïeken van de basiliek! Tot in de jaren 400 Atilla en zijn Hunnen alles roofden, platbrandden en verwoestten en het was met Aquileia gedaan. Nu is het een dorp van 3500 inwoners die leven van het toerisme en hun verleden.

Grado is een zeer mondaine badplaats, waar we een mooie wandeling maakten op de chique dijk. Mooie boulevards, veel Duitsers, dus veel Armani en Rolex toestanden, mooie havens met grote yachten en paraderende oudjes in pelsen frakken met veel goud en ik vrees dat het geen klatergoud is. ’s Avonds naar La Colombara, een volgens de boekjes authentiek restaurant waar je kan eten zoals de oude Romeinen. Niets daarvan, buiten onvriendelijk, geen enkele schotel die ook maar iets met de oude Romeinen te zien had, hebben zij daar geen boeken van Epicurus gelezen of kennen zij daar geen Latijn, veel gerechten uit opgelegde zure conserven en duur !!! “Faceva schifo”, zeker te mijden als de pest mocht je er ooit passeren.

Vrijdag. Het weer is betrokken maar we riskeren het om terug richting Triëste te gaan om het Castello Miramare te bezoeken, dat ooit toebehoorde aan Maximiliaan van Habsburg, gehuwd met Charlotte, prinses van België en dochter van Leopold I. Wij kregen een gratis rondleiding ter ere van de Bevrijding van Italië na de Tweede Wereldoorlog : dit betekent hier een vrije dag voor iedereen en dus veel volk op de been ! Naast de pracht van het kasteel, leerden wij veel over “Carlotta del Belgio” die slechts een paar jaar kon genieten van al deze luxe. De 22 ha tuin konden we niet bezoeken want ondertussen hadden donder en bliksem en regen ons bereikt. Dan maar weer huiswaarts. Maar ondertussen toch nog een bezienswaardigheid ontdekt : een ENORM gedenkteken en begraafplaats voor 100.000 gesneuvelden uit de Ie Wereldoorlog. Een blok beton met enorm veel namen zoals het in de tijd van Mussolini betaamde.

Morgenvroeg vertrek naar Toscane. Ondertussen zijn Rita en André ook al vertrokken en hopelijk zien we mekaar gezond en wel morgenavond in Asciano. De fles Friuliano hebben we alvast al opzij gezet.