Doorgaan naar hoofdcontent

De Pantheon getuige

Auteur : David Hewson
Oorspronkelijke titel : The sacred cut.
Eerste uitgave : 2005.


Bij tijd en wijlen is er zoiets als een nieuwsbrief van SPQR die in je mail box valt en dan aanzet is voor een nieuwe reeks boeken die je wil lezen. Eric Claes, de gedreven voorzitter van deze vereniging en freelance journalist heeft dan ook de pen om in aangename bewoordingen die zin snel los te maken zeker als dit zijn intro was :

Romeinen lezen naar verluidt met veel plezier de thrillers van David Hewson omdat ze daardoor hun eigen stad beter leren kennen. De auteur verblijft vaak in de Italiaanse hoofdstad en de vele bijzondere steegjes, espressobars en restaurants vinden daarna een fraai beschreven plekje in zijn boeken. Daarnaast zijn er nog de vele historische anekdotes waar hij rijkelijk uit weet te putten. Hewson is inderdaad één van de weinige schrijvers die oog voor detail combineert met kennis van kunst en historie. Op die manier worden zijn thrillers ook een beetje reisgids. De Eeuwige Stad komt onder zijn handen werkelijk tot leven. Dan Brown kan er met zijn Bernini-mysterie niet aan tippen. De auteur die ons eerder De Vaticaanse moorden, Het Bacchus offer, De Pantheon getuige en De engelen des doods presenteerde, laat ons kennismaken met Het zevende sacrament een nu reeds vijfde thriller in de uiterst succesvolle Nic Costa-reeks. Met De Pantheon getuige, zijn derde boek in de reeks rondom de Romeinse rechercheur Nic Costa, vestigde David Hewson zijn naam definitief tussen de grote misdaadauteurs. Hewson spreekt vloeiend Italiaans, woonde jarenlang in de eeuwige stad, verblijft er ook tegenwoordig nog heel regelmatig en mag zich inmiddels omschrijven als een kenner. Niet alleen van de cultuur en de geschiedenis van Rome, maar ook van haar specifieke mentaliteit. Actie, symboliek en de duistere ‘andere’ kant van Rome zijn het handelsmerk van Hewson. Door zijn immense kennis van deze stad kan hij als geen ander een prachtig sfeerbeeld oproepen. Die bijzondere sfeertekeningen, de cultuurhistorische achtergronden en de boeiende beschrijvingen van het oude en nieuwe Rome geven de misdaadromans diepgang. Daarnaast werkt Hewson als geen ander zijn hoofdpersonen uit tot mensen van vlees en bloed, die zich in elk boek verder ontwikkelen, hetgeen hem een almaar groeiend lezerspubliek oplevert.

Tijd dus om dit boek en de andere op te snorren en van een bespreking te voorzien.

Rome staat nu niet echt bekend om zijn sneeuwstormen maar in de dagen voor Kerstmis dat jaar is het prijs. Het is er koud, verlaten en de straten liggen vol blubber en tijdens dit noodweer krijgt de politie een inbraakmelding vanuit het Pantheon.

Het oorspronkelijke gebouw van het Pantheon dateert uit 27 voor Christus en werd gebouwd onder het consulschap van Marcus Agrippa. In 80 na Christus werd deze tempel tijdens de grote brand die Rome teisterde, verwoest. In 125 liet keizer Hadrianus het Pantheon geheel herbouwen. Na de val van het West-Romeinse Rijk bleef het Pantheon in bezit van de Byzantijnse keizers, hoewel zij geen werkelijke macht meer hadden in Rome. Keizer Phocas schonk de tempel in 609 aan Paus Bonifatius IV. Deze Paus maakte van het Pantheon een kerk, de Santa Maria ad Martyres. Om deze reden is het Pantheon nooit afgebroken, wat bij de andere heidense tempels in Rome wel gedaan is. Vanaf de Renaissance werd het Pantheon gebruikt als begraafplaats voor vooraanstaande Italianen, van wie Rafaël Santi en Victor Emmanuel II de bekendste zijn.
Pantheon betekent (in het Grieks) 'gewijd aan alle goden' of 'geheel goddelijk' (afhankelijk van de vertaling). Het oude gebouw neemt in de Romeinse geschiedenis een belangrijke plaats in en is ook nu één van de topattracties van de stad. Het is vooral de koepel die het hem doet en dat is top architectuur en bouwkunst vernuft. De Romeinen slaagden er in om de grootse betonnen koepel te bouwen die stand hield tot in de 15e eeuw. De trucs die ze toepasten het aanbrengen van een oculus, een ronde opening die ervoor zorgt dat de koepel soepel bleef en zo gewapend was tegen aardbevingen en het beperken van het gewicht van de koepel, door cassettes (uitsparingen) in de koepel aan te brengen, door naar boven toe de koepel dunner te maken en lichter materiaal te gebruiken zodat de ganse structuur ook lichter werd. Zo is in de basis van de koepel basalt en rond het oculus puimsteen, dat zo licht is dat het in water drijft.

Wanneer rechercheurs Costa en Peroni, samen met een fotograaf Mauro Sandri, die een reportage maakt over de politie van de stad, bij het Pantheon aankomen, ontstaat er een schietpartij waarbij de fotograaf, omkomt. Zowel de moordenaar als kleine dievegge die zich had laten insluiten tegen de kou en bijgevolg getuige was van de moord weten te ontsnappen na deze schietpartij. Maar bij het onderzoek vinden zij ook onder de neerdwarrelende sneeuw (via het oculus in de koepel) het ontzielde en verminkte lichaam van een jonge vrouw. Een dubbele moord.

De verminkingen verwijzen naar de Vitruviaanse Man van Leonardo DaVinci.

Niet lang daarna staat de FBI op de stoep, die, zeer tegen de zin van de Italiaanse rechercheurs, het onderzoek willen overnemen. Maar waarom? Het kan toch niet omdat de vermoorde dame een Amerikaanse was, dat het FBI nu ineens alle opzoekingswerk wil monopoliseren en de Italiaanse politie er voor spek en bonen laten bijlopen. Costa is vastbesloten om achter de kennelijk voor de Amerikanen delicate kwestie te komen. Wat volgt zijn onthullingen op wereldschaal, bedrog en list in de spionage business en een zeer goed inzicht in het gepolitiseerde Italiaanse politieapparaat, waarbij carrière blijkbaar belangrijker is dan resultaat.

Een adembenemend en prachtig spannend boek. Als je Rome kent, loop je zo met de speurders van het ene naar het ander bekende steegje en drink je regelmatig je espresso of cappuccino met een cornetto in La Casa del Caffe Tazza d'Oro, Via Degli Orfani, 84, 00186 Roma (RM), of je verzeilt op Piaza Navona en liever nog in de straatjes er rond waar minder toeristen zijn die zich vergapen aan de fontein van Neptunus. Zoals Eric Claes het al zei, bijna een reisgids op verkenning door Rome.

Leo.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D