Op het eerste zicht lijkt dat ik sedert eind januari niet meer geblogd heb, wat de lezer waarschijnlijk oprispingen zal gegeven hebben dat het weer zo'n blogger van een fluitje van een cent was met veel goede intenties, maar weinig meer. De waarheid is dat ik ondertussen niet stilgezeten heb in het lezen, maar er moeilijke toekom om mijn romans samen te vatten en te beoordelen, dat wij ondertussen er een weekje Rome opzitten hebben, een vakantie in Puglia, dat ik ondertussen de bronzen Beneluxmedaille heb gekregen van Limoncellomaker van SPQR, dat ook het werk zijn tol eist en dat het wat onkies is op die ogenblikken dat je wel zin hebt om op de PC te werken, je huisgenoten in de steek te laten. Bij deze dus ... goede voornemens !!!
Uit vorige blog "Het spoorloos Station" weten jullie al dat het geocachen mij heeft gebeten. Ondertussen hebben wij er ook al enkele gevonden in Rome en zelfs in Lecce. Maar vorige zondag was het "een dicht bij huis" cache. Mijn eerst earthcache.
GeoWiki schrijft daarover dat dit virtuele caches zijn met een educatief doel en het resultaat van een samenwerking tussen Groundspeak en de Geological Society of America. De cacher komt op een geologisch leerzame plaats en moet daar (in plaats van het invullen van een logboek) zijn aanwezigheid aantonen door aan een of meer opdrachten te voldoen. Tot voor kort hoorde een bewijsfoto tot de vaste opdrachten van een earthcache maar sinds kort mag de eigenaar dat niet meer eisen, ook niet bij eerder goedgekeurde earthcaches. Meestal moeten er een of meerdere vragen beantwoord worden waarvoor de informatie alleen ter plaatse beschikbaar is. Soms zijn er praktijkopdrachten verbonden aan deze vragen. Bijvoorbeeld "Hoe hoog is het duin waar u op staat". Alle earthcaches ter wereld worden door een Amerikaanse reviewer namens GSA voor zijn rekening genomen. De complete tekst van de earthcache moet op een webformulier van earthcache.org (een website van GSA) worden ingevoerd, waarna geoaware na goedkeuring er een cachelisting van maakt en deze middels een adoptie overdraagt aan de indiener. Earthcache.org probeert het bezoeken en aanmaken van earthcaches te stimuleren door pinnetjes ("Earthcache Masters") uit te reiken.
Het plezante aan de Speelberg is dat het in Sint Joris Weert ligt en daat wonen toch zeker Hanna en Ella, de kleindochters en als het warm is, is een bos toch een plezante plaats om te toeven, al was het maar door de lommer.
 |
| Onthaalzone De Speelberg. |
De juiste coordinaten kan ik u niet vertellen, dat zou een grove overtreding zijn van de afspraken die geocachers hebben gemaakt, maar al de rest is gewoon te zien op het internet en dus voor iedereen beschikbaar.
Het Heverleebos strekt zich uit op een zachtgolvend plateau, met een hoogteverschil van ongeveer 20m. Ten westen wordt het plateau begrensd door de Dijlevallei en ten zuiden door de vallei van de Vaalbeek. Het Meerdaalwoud wordt begrensd door de Dijlevallei, ten zuiden door de vallei van de Nethen, ten oosten door de vallei van de Mollendaalbeek en ten noorden door de vallei van de Vaal.
Wij spreken over een totaal van 2.071 hectare, waarvan het Meerdaalwoud 1.351 hectare, het Heverleebos 609 hectare, het Egenhovenbos 52 hectare en verbindingsgebied 59 hectare beslaat. De meest voorkomende boomsoorten zijn beuk (30%), grove den (17%), zomereik (12%) en Amerikaanse eik (10%).
Dit bosrijk gebied maakte oorspronkelijk samen met het Zoniënwoud, het Hallerbos, het Buggenhoutbos, het Heverleebos, het Neigembos, het Meerdaalwoud, het Kravaalbos en het bos van La Houssière deel uit van het uitgestrekte Kolenwoud. Het Kolenwoud, ook wel in de Latijnse kronieken Silva Carbonaria genoemd, is de naam die Julius Ceasar in zijn oorlogsdagboek gaf voor het oerbos dat zich uitstrekte in Gallië vanaf Brabant tot Picardië en eens het middendeel van België bedekte. Men treft er talrijke holle wegen aan.
 |
| Een holle weg in het domein de Speelberg |
Een holle weg is een weg of pad waarvan het wegdek lager ligt dan het omliggende land. Eeuwenlang gebruik van hetzelfde pad, te voet of met paard en kar, leidde tot een natuurlijk erosieproces. Losgewoelde aarde spoelde af met het regenwater en op die manier diepte de weg zich jaar na jaar verder uit. Het is een proces dat ook vandaag nog optreedt zolang het wegdek onverhard blijft. Per definitie noemen we een weg een ‘holle weg’ wanneer het wegdek minstens een halve meter lager ligt dan de gronden rondom.
Holle wegen zijn typische kleine landschapselementen voor heuvelachtige streken met een leemondergrond. De fijne leemkorrels kleven goed samen en laten de vorming van stevige, steile wanden toe. Zand daarentegen brokkelt makkelijk af zodat hierin enkel ondiepe holle wegen ontstaan. Naast een geschikte bodem is een hellend reliëf nodig, opdat het afstromend regenwater voldoende kracht krijgt om grond mee af te voeren. Sommige holle wegen in het Dijleland hebben zich op deze wijze wel tien meter ingesneden in het landschap.
De meeste holle wegen zijn vermoedelijk vanaf de Middeleeuwen ontstaan. Door toedoen van een groeiende bevolking ontgonnen de boeren steeds meer stukken land en werden nieuwe paden gevormd. Sommige holle wegen zijn echter nog ouder en dateren uit de Romeinse tijd. Holle wegen dragen dus een stukje geschiedenis mee en maken daarom deel uit van ons cultureel erfgoed.
Naast hun cultuurhistorische waarde hebben holle wegen ook een belangrijke natuurwaarde. In ons intensief gebruikte landschap zijn holle wegen van groot belang voor plant en dier. Ze herbergen soms het laatste restje wilde natuur te midden van uitgestrekte akkers en dienen als verbindingsweg of stapsteen tussen bosjes en andere stukjes natuur die versnipperd liggen in de omgeving. Vele vogels, vlinders, vleermuizen, knaagdieren, vossen, ... (en wie weet in de toekomst opnieuw de das) vinden in holle wegen voedsel en beschutting. Ze bouwen er hun nesten of burchten of gebruiken de holle wegen om zich te verplaatsen doorheen het landschap. Door hun verzonken ligging heerst in holle wegen een microklimaat, zeker wanneer de bermen bebost zijn. Het is er windluw, schaduwrijk, vochtig, koeler in de zomer en zachter in de winter dan ‘erbuiten’. Naast een ecologische functie hebben holle wegen uiteraard ook een economische functie - in de eerste plaats voor de landbouw - en een recreatieve functie. Samen met andere ‘trage wegen’ zijn ze ideaal voor wandelaars, ruiters en fietsers om van het landschap te genieten.
Mocht je de coördinaten hebben, dan tref je daar een ruime parking aan met onder andere infoborden en wegwijzers en zou je al de twee eerste vragen kunnen oplossen
1° U vindt er "Ons totemdier" terug. Wat is de naam van dit dier en geef zijn zeven buren.
2° Op de parking vindt u tevens een bewegwijzering naar een speelbos met bad in vermeld. Welk dier staat hier centraal?
Ga vervolgens naar N 50° 48.282' E 004° 40.070'. Nu heb je de coördinaten wel, mar moet je nog een goede wandel GPS hebben, en geloof mij met deze van de auto geraak je er niet. Daar beantwoord je de andere vragen:
3° Hier vindt u enkele sporen op denappels terug. Hoe kan men achterhalen of een eekhoorn of een specht een denappel heeft opgepeuzeld?
4° Hoe verraden deze zoogdieren hun aanwezigheid in het bos?
5° (Optioneel, maar wordt wel ten zeerste geapprecieerd) Neem een foto van uzelf in een holle weg of in dit speelbos met de gps in de hand.
 |
| De zoekers en vinders van de eartlcache. Van links naar rechts, Ella, Hanna, Chris & Leo. |
Als u dan een officieel geocacher is, dan kan u de antwoorden in een berichtje naar de eigenaar sturen en je bezoek onmiddellijk loggen. Je krijgt zo snel mogelijk een antwoordje terug. Bij een foutief antwoord wordt je gecontacteerd voor een tweede kans vooraleer je found-log verwijderd wordt.
Zeker eens te proberen om het geocachen te leren appreciëren. Geef mar een seintje als dit je interesseert. En ... mijn eerste eartcache werd goed bevonden met dank aan Chris, Elke, Hanna en Ella bij het zoeken van de oplossingen.
Leo
Reacties
Een reactie posten