Doorgaan naar hoofdcontent

Caffè Kimbo

Kimbo di Napoli, l’espresso perfetto dat is tenminste wat ze van zichzelf zeggen.

Kimbo, in Italië de nummer 2 in espressokoffie, wordt geproduceerd in Napels, de bakermat van de espresso. Espresso vormt er, meer nog dan in de rest van Italië, een wezenlijk onderdeel van de cultuur, en Napolitanen zijn van nature erg kritisch. Het is dan ook een grote eer dat deze levensgenieters de voorkeur geven aan Caffè Kimbo. In deze koffie proef je de kracht en de intensiteit van de nabijgelegen Vesuvius. Als dochterbedrijf is Beyers exclusief verdeler van het merk in de Benelux.

Na de Tweede Wereldoorlog hielpen Francesco, Gerardo en Elio Rubino hun vader in zijn levensmiddelenwinkel annex koffiebar in Napels. De drie broers brandden daar de koffie, zowel voor de verkoop aan consumenten als voor gebruik in de koffiebar. De vraag was dermate groot dat de broers de nadruk gingen leggen op het branden en verkopen van koffie. In 1963 startten zij branderij ‘Café do Brasil’ en begonnen ze hun koffie op de markt te brengen onder de merknaam Caffè Kimbo. 10 jaar later was het merk marktleider in Napels. Sindsdien heeft Caffè Kimbo ook de rest van Italië veroverd. Het bedrijf wordt nog altijd geleid door de familie Rubino en bekleedt inmiddels ook buiten Italië een sterke positie.

Kenmerkend voor de koffie van Caffè Kimbo is de authenticiteit. De onovertroffen smaak, rechtstreeks afgeleid van de koffie zoals die gebrand werd in de winkel van de familie Rubino, ligt onmiskenbaar aan de basis van het succes.

De familie Kimbo telt vele bambini met elk hun eigen, uitgesproken karakter. Zo zijn er heerlijke Kimbo espresso’s voor zowel de horeca als voor de consumenten thuis. Gemalen, in bonen of verpakt in pods of pads, Kimbo biedt het allemaal.

De eerste die bij ons de revue passeert is de Kimbo Espresso bar Top Flavour 1000% Arabica
De branding is medium
Het aroma is doordringend
Qua body is de koffie zeker niet fenomenaal en heeft eerder een zoete smaak.
Het tasje is leuk
Mijn beoordeling :    

Leo.

Reacties

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D