Doorgaan naar hoofdcontent

Hanna - 14 dagen oud

Men zegt dat je leven verandert wanneer je grootouder wordt. Wij kunnen dat alleen maar beamen. Alles draait momenteel rond Hanna en de familie en wij genieten van elk moment !!

Hanna is zooo mooi dat je hart er even stil van staat : is het mogelijk dat dit kleinkindje zo mooi is, zo perfect ? Dat die vingertjes en die teentjes zo lang zijn en wijzen op het feit dat ze groot van gestalte zal worden ? Dat die blauwe oogjes al zoveel open zijn ? Dat haar mooie gezichtje zoveel leuke grimassen kan maken en het net lijkt of ze écht lacht ? Of ben ik het die overdrijf ? Zie ik de zaken in een “verkeerd” perspectief ? Kijk toch maar even in het fotoalbum waar we wat foto’s bijplaatsten. Of kijk naar deze en smelt!


Hanna is hier 3 dagen na mekaar komen een badje nemen want Maarten was aan het werk in de badkamer. Wat heerlijk om zo’n kindje te zien genieten van het water (want dat doet ze !) en van de verzorging achteraf. En wat riekt ze dan lekker !

Ook nonno Leo kijkt steeds uit naar haar komst en zal er op toezien dat alle verzorgingen gebeuren zoals het hoort. Ook hij houdt ervan om haar op zijn borst en buik te laten liggen “omdat ze daar goed ligt op een zacht kussentje ….”.

Zaterdagavond zijn we gaan eten bij de opa Cis en oma Hélène : Elke, Maarten en Hanna waren er ook. Het was naar aloude gewoonte zeer lekker eten want oma Hélène kan héél goed koken. En ze had het aangedurfd om italiaans eten te maken voor ons : een voorgerechtje van rauwe groenten waaronder radicchio rosso en bresaola en als hoofdgerecht, osso buco met linguine. En mijn lievelingsdessert : chocolade mousse !
Alleen Hanna had wat last van buikkrampen : je voelde die darmen zo rommelen onder je vingers. Gelukkig gaat het vandaag al véél beter !

Chris

Reacties

  1. Leuke hoor, die logjes ivm jullie kleinkind! ;-) De fierheid straalt er zo van af! Geniet met volle teugen, zo worden zo snel groot ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D