Doorgaan naar hoofdcontent

De nieuwe Messias

Auteur: Michael Cordy
Oorspronkelijke titel: The miracle strain
(hertiteld tot The Messiah code)
Eerste uitgave : 1997


Dit boek is ook in het Nederlands verschenen met de titel Genius

Tom Carter, een genie in de genetica, vindt de Genescope uit, waarmee ieders DNA compleet kan worden gereproduceerd uit een enkele cel. Hierdoor zouden in een klap talloze genetische ziektes kunnen worden genezen. Hij wint namens zijn onderzoeksteam de Nobelprijs. Na de uitreiking van de prijs wordt een aanslag op zijn leven gedaan, maar niet hij, maar zijn vrouw wordt dodelijk getroffen en hij blijft radeloos alleen achter met zijn team en zijn dochtertje. En alsof dit niet volstaat, tijdens de autopsie op zijn overleden echtgenote wordt een zeer agressieve vorm van kanker vastgesteld. Uit veiligheidsoverwegingen laat hij ook zijn dochter scannen en ook bij haar wordt dezelfde kanker geconstateerd.

De dader of daders blijken uit een sekte (de Broederschap) voor te komen met een basis ergens in het zuiden van Jordanië, die de terugkomst van de Messias voorbereiden. Zij bewaren oorspronkelijk DNA van Christus, zij sporen de nieuwe Messias op, die ergens op aarde reeds zou aanwezig zijn, maar tegelijkertijd houden ze ook enkele huurdoders achter de hand, welke aanslagen plegen op personen die het niet te nauw nemen met de christelijke moraal zoals oorlogsmisdadigers, politiekers, pornobonzen en professoren in de genetica. Want willen zij niet de oorsprong van het leven ontrafelen en God zelf spelen?

Om zijn dochter te redden besluit dokter Carter DNA van heiligen aan wie onverklaarbare genezingen worden toegeschreven op te zoeken en eventueel te klonen. Geen resultaat.

De broederschap die eerst opdracht had gegeven voor de aanslag, trekt deze mislukte opdracht in, tot grote spijt van de huurmoordenaar. De broederschap wil een tijdelijk verbond met het lab van Carter om de Messias op te sporen aan de hand van, wat zij stellen, “uniek DNA” materiaal van Christus (een nagel van de kruisiging en een tand).

De huurmoordenaar legt zich niet neer, dat de opdracht werd ingetrokken en gaat op eigen houtje achter dokter Carter aan. Tijdens een race tegen de klok om het DNA van Christus te ontrafelen, stoten zij wel op een reeks eigenaardigheden in de structuur, maar wanneer deze in een cultuur worden ontwikkeld blijven de resultaten verre van bevredigend. Proeven op dieren laten niet toe te besluiten hoe te verklaren dat sommige dieren worden genezen en andere dan weer niet. En bovendien is er in de bestaande databases ook geen enkele persoon terug te vinden met identieke DNA structuur.

Tot op het ogenblik dat de huurmoordenaar een nieuwe poging waagt en wordt aangehouden. En nu verder vertellen, zou doodzonde zijn.

Dit plot van dit boek is in mijn ogen alleszins grandioos. Het is zo'n esotherische roman uit de pré Dan Brown periode met zijn da Vinci code, welke door het succes van dit boek aan een nieuw leven begon. Het leest als een trein, je weet dat het fictie is, maar het zet je ook aan het denken.

Gentherapie bestaat al jaren, het menselijk genoom is quasi volledig in kaart gebracht. Als het zo is dat met de toekomstige evolutie van de wetenschap men zal kunnen ingrijpen in het menselijk gen, kanker en ziekte bestrijden spelen wij dan niet voor God? En in welke mate beslissen wij dan niet over leven en dood op onze aardbol, waar wij spoedig in overtal zullen zijn, waar de grond die wij ter beschikking hebben te klein is om de bewoners te voeden, laat staan dat een relatief kleiner wordend deel van de werkende bevolking een steeds groter deel van de niet actieven dient te onderhouden? Of reserveren wij dit voordeel alleen maar aan de superrijken die zich dergelijke behandelingen kunnen veroorloven.

Leo

Reacties

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D