Doorgaan naar hoofdcontent

Toetanchamon, de vergeten farao die het gezicht van Egypte werd.

Auteur: Philipp Vandenberg
Oorspronkelijke titel : Der vergessene Pharao Toetanchamon (Duits)
Eerste uitgave: 1978



Op zoek naar boeken van deze auteur, stootte ik in de stadsbibliotheek "Tweebronnen" in Leuven op dit boek dat daar gecatalogiseerd staat als een biografie. Dit is dit boek te veel eer aan doen, maar een goed populair-wetenschappelijke bijdrage tot de beschrijving van de geschiedenis van de archeologie en de ontdekking van de vergeten farao.


Het verhaal over de archeoloog dr. Howard Carter (09/05/1874-02/03/1939), vanaf het begin van zijn archeologisch bezig zijn tot aan zijn dood, een man totaal bezeten door het idee de vergeten farao Toetanchamon te vinden. De man die tijdens zijn leven 150,000 ton zand, rots en gesteente verplaatste, de modder niet inbegrepen.


Op 4 november 1922 stuitte de Engelse “archeoloog” Howard Carter op de toegang tot het graf van Toetanchamon, een farao die 3000 jaar geleden in der vergetelheid was geraakt. De ontdekking ging gepaard met bittere armoede en onbeschrijflijke rijkdom, haat en nijd, intriges en moord en maakte Howard Carter in één klap tot de bekendste archeoloog van de 20e eeuw.
Uitgebreid wordt dan ook de ontdekking beschreven van deze tot op dat moment onbekende farao en de jaren van inventarisatie, conservering en interpretatie die erop volgden.

De farao's uit de 18e dynastie (de eerste dynastie uit het Nieuwe Rijk (1550 AD - 1307 AD) waren opeenvolgend Ahmose I, Amenhotep I, Thoetmosis I, II en III met zijn bekende wederhelft Hatsjepsoet en haar nog veel bekendere tempel, Amenhotep II, Thoetmosis IV, Amenhotep III en Amenhotep IV die later de naam aannam van Echnaton en zijn zeer gekende "madam" Nefertite, zij voerden de zonnecultus Aton in, Smenchkare, Toetanchamon, Ay en Horemheb, die verantwoordelijk was en oorzaak dat een deel van de geschiedenis van de 18e dynastie werd "uitgewist". Ay en Horemheb waren al niet meer van koninklijken bloede, de inteelt had haar werk gedaan. Dat komt ervan als een farao kinderen verwekt bij onnoemelijk veel bijvrouwen en deze prinsen en prinsessen van koninklijken bloede dan onderling gaan huwen, enz, enz! De 18e dynastie werd opgevolgd door je raad het niet ... de 19e en dat waren de Ramsessieden.

Onooglijk veel boeken zijn over Toetanchamon, voor de vrienden Toet, verschenen. Zijn gouden dodenmasker werd een van de bekendste kunstwerken ter wereld.

De ontdekker van het graf verdween echter naar de achtergrond.

Echt een meeslepend verslag van een opwindende en meest romantische gebeurtenis uit de geschiedenis van de archeologie. Met een algemene bibliografie, met bronvermelding en met een register op namen, kom je meer te weten als daar nog zin in is. Aan te bevelen.

Leo.

Reacties

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D