Doorgaan naar hoofdcontent

Voorbij het gedrukte woord.

Zowat 3 weken geleden was ik naar de vernissage van de tentoonstelling “Madammen bekennen kleur” geweest. Ik werd uitgenodigd door een ex-collega die zowel boetseert als schildert. Al van bij het binnenkomen in de mensenmassa, zag ik een schilderij dat me meteen aansprak. Hoewel ik helemaal niet op zoek was, had ik zoiets van : dat is voor mij !

Na de prijsuitreiking van de wedstrijd, ben ik alle schilderijen in dat kader gaan bekijken (vind ik iets mooier of niet?) maar aan het einde stond ik weer voor datzelfde schilderij. Grote vraag : doe ik het of doe ik het niet ? Twijfels staken de kop op zeker omdat ik alleen was en ik Leo zelfs niet kon storen (bridge !!). Dan maar met niets naar huis……

Het was niet moeilijk Leo te overtuigen om zaterdagmiddag terug te rijden en een kijkje te gaan nemen. Ook hij vond het de beste keuze van de ganse tentoonstelling (100 schilderijen!). En de beslissing was snel genomen : We kopen het ! Iets wat je écht aanspreekt, mag je inderdaad niet te lang laten liggen was de redenering…..

Titel van het werk :“Voorbij het gedrukte woord”.


Vorige zondag mochten we het dan gaan halen en hebben we kennis mogen maken met de schilderes Maria Roelandt, een pracht van een vrouw en het klikte meteen !

Want ook dat is belangrijk voor mij !

Ze heeft ons meteen over haar werken verteld en ons uitgenodigd om bij haar thuis wat nader kennis te maken.

Dat gaan we zeker doen !

Chris

Reacties

  1. aha, eindelijk het befaamde schilderij op de weblog.. ben ik al 2 weken achter aant zagen :-)

    Het is wel helemaal iets anders dan wat ik gedacht had. Moet er nog even aan wennen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Chris,
    Ik vond het heel leuk om ook jou nog eens te zien en nog eens bij te praten in Leiden! Dat deed me weer denken aan die goede oude AFS-tijden waarin dat veel vaker gebeurde!
    Liefs
    Judith

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D