Doorgaan naar hoofdcontent

De kinderen van Chronos

Auteur: Pieter Aspe
Eerste uitgave : Manteau in 1997

Chronos is een figuur uit de Griekse mythologie, de personificatie van de lineaire, meetbare tijd, die staat voor continuïteit. Hij stamt af van de oergodheid Chaos en wordt meestal voorgesteld als een oude man met een lange grijze baard. In dit boek is dit de figuur Lodewijk Vandaele. Zijn kinderen zijn de figuren die hij destijds als pedofiel afwerkte, Brys (minister in de federale regering, Aerts (een uitbater van bordelen) en Provoost (een gerenomeerd advokaat aan de balie in Brugge).

De verhaallijnen van dit boek zijn moorden, seksfeestjes, pedofilie, corruptie, chantage en doofpotpraktijken. Anderzijds tref je een aparte verhaallijn aan nl. de relatie privé van Pieter Van In met een substitute en zijn politiemedewerker Guido. Het is duidelijk dat de politiehervorming in België en de schandalen zoals de affaire Dutroux in de jaren negentig het verhaal mee hebben gestalte gegeven.

Tine Vermast en haar gezin wonen in een gerestaureerde boerderij in de omgeving van Brugge. Tijdens het spelen vinden de kinderen een skelet in de tuin. In de jaren ‘70 en ’80 had de boerderij een andere bestemming “De Love” en was het een luxehoerentent voor rijke en invloedrijke personen.

Commissaris Pieter Van In wordt met het onderzoek belast. Zijn onderzoeksmethode is niet altijd koosjer, soms strijdig met de vigerende regelgeving.. Welke inspecteur stuurt een groentje bij de politiediensten, Carine Neels, als undercover naar een bordeel, die de volgende dag niet op het werk verschijnt en door haar moeder als vermist wordt opgegegeven? Maar hij boekt succes en heeft in het verleden reeds enkele zaken keurig opgelost. Alles wordt tot in de puntjes uitgevlooid, niets of niemand wordt ontzien. Zijn werkwijze wordt door de hiërarchie niet altijd geapprecieerd en de leidende klasse wordt zeker niet ontzien.

Ook in dit boek krijgt hij de hulp van substituut Hannelore Martens ondertussen zijn levenspartner. Hannelore heeft contatcten met hogerhand en is in dit verhaal ook zwanger. De nood aan een “gezond leven” komt vrij veelvuldig aan bod. Van In is een kettingroker en ook vaak een drankorgel, en daarom legt ze thuis een tabaks- en alcoholvrij dieet op met gezonde voeding.

Guido Versavel is een zeer gevoelig man, homo en in dit boek wordt hij verlaten door zijn vriend. De sterke vriendschapsband met Van In en Hannelore brengt hem er langzaam bovenop.

Het lijk dat ze gemakkelijkheidshalve Herbert noemen moet worden geïdentificeerd en de moordenaar(s) gevat.

Vrij snel komt men terecht bij Lodewijk Vandaele, een rijke machtsgeile gepensioneerde leraar die als voorzitter van een VZW destijds de boerderij aan de familie Vermast heeft verkocht. Snel wordt duidelijk dat hij een pedofiel is die veel kinderen misbruikte. Hij had vroeger veel affectie voor de andere “bendeleden”. Die drie zijn hem blijven volgen en hadden nog contact met hem want ze kwamen regelmatig in De Love.

Het wordt een moeilijke speurtocht, waarin er veel personages in opduiken, maar beetje bij beetje krijgt Van In meer zicht op de zaak. Het wordt duidelijk dat het een belangrijke zaak is, waarin de betrokken personen er alle belang bij hebben het stil te houden. Dan spelen er zich enkele belangrijke gebeurtenissen af. William Aerts, een vroegere medewerker van Lodewijk Vandaele, ex-eigenaar van De Love, verdwijnt, maar duikt op het einde van het verhaal weer op.

Een andere belangrijke gebeurtenis is de moord op Yves Provoost, een gerespecteerd advocaat en vaste klant van De Love. Bovendien is ook de minister van Buitenlandse Zaken Johan Brys verwikkeld in deze zaak, dat maakt het alleen maar ingewikkelder.

Van In en Versavel komen banden met het VLOK op het spoor, een uiterst-rechtse groepering. Daarvan moest je lid zijn om geholpen te door de VZW Eigen Hulp. Eigen hulp wil zogezegd mensen in nood helpen, maar eigenlijk is het een dekmantel voor wat er zich echt afspeelt in De Love.

De ontknoping ga ik hier zeker niet uit de doeken doen, daarom moet je lezen. Verbijsterend.


Leo

Reacties

Populaire posts van deze blog

De ontvoering van Proserpina.

Enkel voor dit beeld van Gian Lorenzo Bernini (1598-1680) zou ik naar Rome gaan. Iedereen heeft wel zo'n beeldhouwwerk welk hij graag op zijn kast zou hebben of in zijn living staan. Sommigen zullen kiezen voor de David, Mozes of de Pietà (Michelangelo), anderen voor werk van Rodin of Meunier, enkelingen houden het bij Begga D'Haese. Ik dus niet. Proserpina is de Romeinse Persephone. Ik kan er uren naar kijken, de gaafheid van de sculptuur, de kleur van het marmer, de vingerafdrukken van de ontvoerder in de dijen van het ontvoerde meisje (ja, meisje, eerder een jonge dame naar de vormen te oordelen), de radeloosheid in de blik van Proserpina. Maak van een volgend bezoek aan Rome zeker eens het voornemen om Proserpina met een bezoek te vereren in de Galleria Borghese, waar nog veel anders schoons staat. En niet vergeten om je tickets op voorhand online te bestellen of je komt er niet in ! Persephone (Grieks: Περσεφονεια, Persefoneia) is in de Griekse mythologie

Het geheim van Montségur

Auteur: Sophy Burnham, Oorspronkelijke titel : The Treasure of Montségur Eerste uitgave : 2003 Het verhaal speelt zich ergens af tussen 1209, wanneer de stad Beziers in de as wordt gelegd en 1243 waneer het beleg van Montségur plaats vindt. De auteur vertelt deze zoveelste dwaze godsdienstvervolging via de romanfiguur Jeanne, een meisje van 2 à 4 jaar die rond het verwoeste Béziers rondloopt in een bebloed kleedje. Zij wordt opgenomen door vrouwe Esclarmonde die haar als een dochter opvoedt, volgens de levenswijze der katharen. Op haar dertiende begaat zij een “wandaad” en wordt ze naar Montségur gestuurd, waar ze strenger onderricht krijgt. Ondertussen maakt de Inquisitie jacht op de katharen, met totale uitroeiing als doel. Jeanne raakt betrokken bij het verzet en strijdt voor vrijheid, samen met haar grote liefde William, de echtgenoot van haar beste vriendin. In 1243 belegeren de Fransen het fort Montségur waar de elite van de kathaarse kerk samen met een garnizoen nog gedurende t

Tijdsmeting en kalender

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik meer wou weten over tijdsmeting in de Oudheid, en voornamelijk in het Oude Rome. Men viert op 21 april, niet zo maar niets voor niets dit jaar de 2762e verjaardag van Rome en SPQR nodigde die dag in het Klein Begijnhof te Leuven dan ook zijn leden uit om getuige te zijn van de jaarlijkse Romulus prijs, welke dit jaar te beurt viel aan Guido Cuyt (voor zijn jarenlange inzet als voorzitter van de AVRA, de Antwerpse Vereniging voor Romeinse Archeologie) en een stevige drink en hapjes. Ik had dit gevoel ook enkele dagen voordien in het Museo Nazionale Romano (Palazzo Massimo alle Terme) bij een Fasti (vorm van kalender), en herinnerde mij toen ook de reeks ROME, een BBC reeks die ook op Canvas was te zien, waar de lezer van de “acta diurna” (oorsprong van het woord journaal of dagelijkse berichten) voor een kalender stond, gelijkaardig aan deze in het Palazzo Massimo alle Terme. Dus historici en classici, nu de moment om te reageren op deze post. D