De barbier van Sevilla

Originele titel : Il barbiere di Siviglia.

Eerste uitvoering : 1816.

Uitvoerders :

• Isabel Leonard als Rosina,
• Lawrence Brownlee als haar samenzwerende vlam,
• Christopher Maltman als de charmante en vindingrijke barbier.
• Orkest : Metropolitan Opera in New York

Zaterdagavond, opera in de cinema in Kinepolis Leuven.

Op het programma “De barbier van Sevilla”, gebaseerd op het toneelwerk “Le barbier de Seville” van Pierre Augustin Caron de Beaumarchais.

Het libretto van deze opera buffa is van Cesare Sterbini en muziek van Gioacchino Rossini (Pesaro 29/02/1792 – Passi – Parijs 13/11/1868).

Oorspronkelijk heette deze opera Almaviva o sia L’inutile precauzione omdat een gelijknamig werk reeds in 1782 op de bühne werd gebracht door een ander Italiaans componist Giovanni Paisiello.

De opera bestaat uit twee bedrijven

In het eerste bedrijf ontmoeten wij de graaf van Almaviva die op een plein in Sevilla een serenade brengt aan de mooie Rosina. Maar Rosina hoort dit niet.

Nu doet Figaro, de barbier, zijn intrede. Wanneer hij de graaf bemerkt en herkent, dringt deze aan om zijn identiteit te verzwijgen; zijn toenaderingen ten opzichte van Rosina moeten volstrekt geheim blijven. Bovendien wil hij dat Rosina hem onvoorwaardelijk liefheeft en niet voor zijn titel of zijn geld. Hij doet zich daarom voor als een arme student. Rosina woont in bij een veel oudere man, dokter Bartolo, haar voogd, die zo snel mogelijk met haar wil trouwen voordat de kans verkeken is.

Zij is inderdaad gecharmeerd door de attenties van de graaf en is bereid met hem te vluchten. In werkelijkheid is dat echter niet evident omdat dokter Bartolo haar als een moederhen constant in de gaten houdt.

De graaf vraagt hulp aan Figaro, bekend om zijn aandeel in vele amoureuze intriges. Figaro is bereid te helpen en beraamt een plan: de graaf zal zich voordoen als een dronken soldaat die onderdak komt vragen bij dokter Bartolo en op die manier het huis binnensluipen waar Rosina verblijft.

Dokter Bartolo komt iets te weten over Rosina's geheime liefde via Don Basilio, een vriend maar ook muziekleraar van zijn pupil. Op de koop toe ontdekt hij dat Rosina zojuist een liefdesbrief geschreven heeft aan haar minnaar.

Dokter Bartolo, achterdochtiger en jaloerser dan ooit, dreigt haar voortaan op te sluiten en besluit hun huwelijk de dag zelf nog te laten doorgaan. Wanneer de graaf als dronken soldaat komt aankloppen, is dokter Bartolo uitermate op zijn hoede en door allerhande hectische toestanden loopt het plan volledig on het honderd en eindigt het eerste bedrijf in complete chaos en absolute verwarring.

In het tweede bedrijf schakelt Figaro over naar plan B. De graaf verschijnt opnieuw aan de deur nu vermomd als muziekleraar. De plots ziek geworden Don Basilio moet vervangen worden om les te kunnen geven aan Rosina.

De graaf weet nu wel het vertrouwen van dokter Bartolo te winnen en mag Rosina onderwijzen, zij het onder toezicht. Tijdens deze les zien de graaf en Rosina de kans schoon om elkaar hun liefde te verklaren en plannen te smeden betreffende haar ontsnapping. De graaf zelf en Figaro zullen haar diezelfde nacht schaken.

Wanneer Figaro en vervolgens Don Basilio ten tonele verschijnen duurt het niet lang of alles loopt alweer in het honderd. Dokter Bartolo ziet nu het bedrog en vraagt Don Basilio om de notaris te laten ontbieden zodat hij onmiddellijk kan trouwen met Rosina.

De graaf en Figaro ontvoeren Rosina en nu komt de ware identiteit van de graaf aan het licht maar Rosina's liefde voor hem blijft onveranderd.

Don Basilio probeert nog ultiem roet in het eten te gooien, doch Figaro is hem te snel af en kan de zaken zodanig naar zijn hand zetten dat de notaris (die ondertussen is aangekomen) het huwelijk tussen de graaf en Rosina tot stand brengt.

Dokter Bartolo arriveert te laat om hen in de wielen te rijden en kan zich enkel maar neerleggen bij de situatie en ziet zich genoodzaakt om deel te nemen aan de finale van de opera waarin alle figuren het geluk en de eeuwige trouw van het koppel bezingen.

klik hier om een filmpje genomen tijdens de repetities te bekijken.

Zoals reeds gezegd is deze opera een opera buffa. Het is een operagenre ontstaan in Italië uit de Commedia del arte waarvan  de verhaallijn plaatsvindt  in een alledaagse setting en de hoofdrolspelers gewone, eenvoudige mensen zijn. Hierdoor werd het verhaal realistischer en begrijpelijker en dit in in contrast met de opera seria, waar heroïsche figuren een rol speelden en het thema vaak mythologisch van aard was. Meestal eindigden deze opera seria dan ook niet zo gelukkig als de sprookjes, maar was moord, zelfmoord een normaler einde als het resultaat van intriges, onbeantwoorde passie en liefde.

De opera buffa was speelser en luchtiger en zelfspot was een belangrijk element. In tegenstelling tot de opera seria werd de opera buffa als een vrije muziekdramatische vorm opgevat.

De eenvoud was ook terug te zien op muzikaal gebied. Zo bevatte de opera buffa uitsluitend partijen die voor normale stemmen uitvoerbaar waren (geen castraten meer bijvoorbeeld). Waar de opera seria gebruikmaakte van heel hoge stemmen, zoals castraten en sopranen, maakte de opera buffa juist gebruik van een heel lage stem (basso buffo).

Ook kon de gehele opera met vijf stemmen gezongen worden en werd er gewoon in dialect gezongen. Door middel van deze eenvoud probeerde men de opera bij het gewone volk te brengen. Zo werd de opera buffa een tegenhanger van de opera seria (serieuze opera), die vooral gespeeld werd voor vermaak van het hof en andere rijke mensen.

Leo.